Yetkililer ısrarla söylüyor:
“Vergi affı yok.”

Doğru.
En azından adı öyle.

Ama gelin vatandaşa soralım.
Emekliye, esnafa, işsize, asgari ücretliye…
Vergi affı yoksa, bu ülkede milyarlarca liralık vergi borcu nasıl oluyor da buharlaşıyor?

Bir yanda borcunu ödeyemediği için haciz tehdidiyle yaşayan küçük esnaf,
Diğer yanda “istisna”, “uzlaşma”, “ertelenmiş vergi” gibi teknik kavramların arkasına saklanan devasa şirketler.

Hukuken bakınca sorun yok deniyor.
Peki vicdanen?

Adı Af Değil Ama Sonuç Af

Yetkililer haklı olabilir.
Kanunlarda “zengin iş adamlarına özel vergi affı” diye bir madde yok.

Ama sonuçlara bakınca tablo çok tanıdık:

Tahsil edilmeyen vergiler,

Vazgeçilen kamu alacakları,

Milyar liralık istisnalar,

Sürekli ertelenen yükümlülükler,

Adı ne olursa olsun, aynı kapıya çıkıyor.

Vergisini zamanında ödeyen vatandaş e….yi mi?

Vatandaşa Gelince Sistem Sert

Emeklinin borcu birikir, faiz biner. Esnafın primi aksar, kapıya icra gelir. Çiftçi destek bekler, alamaz.

Ama büyük şirket olunca tablo değişiyor:
“Yatırım teşviki”
“Stratejik sektör”
“Kamu yararı”

Kamu yararı denilen şey, hep aynı adreslere mi uğruyor?

Sorun Yasa Değil, Terazi Kimse çıkıp şunu söylemiyor:
“Evet, biz büyük sermayeyi koruyoruz.”

Onun yerine teknik terimler konuşuyoruz. Muhasebe diliyle adaleti örtüyoruz.

Oysa halk çok basit bir soru soruyor: “Benim borcum silinmiyorsa, onlarınki neden siliniyor gibi görünüyor?”

Bu soru cevapsız kaldıkça, güven de eriyor.

Şeffaflık Olmadan İnandırıcılık Olmaz

Madem ortada bir af yok, o zaman açıklayın: Hangi şirket ne kadar vergi ödemedi? Hangi borçtan neden vazgeçildi?

Kim neye göre istisna aldı? İsim isim, kalem kalem.

Çünkü şeffaf olmayan her uygulama, adaletsiz görünmeye mahkûmdur.

Peki Tamam!

Vergi affı yok diyebilirsiniz.
Ama toplum şunu görüyor:

Yük hep aynı sırtlarda,
Kolaylık hep aynı ellerde.

Adı af olmasa da,
etkisi af olan bir sistem var ortada.

Ve bu sistem, en çok da vergisini zamanında ödeyenleri küstürüyor.