TRHT: Şırnak’ta düzenlenen 4. Uluslararası Melayê Cizîrî Sempozyumu, kültürel birlik ve kardeşliğin simgesi olarak anılacaktı belki…
Ama öyle olmadı.
Sempozyum, kültürden çok silahlı bir gölgenin altında kaldı.

Kürdistani sembollerle donatılmış, Mesud Barzani’nin etrafında dizilmiş KDP üyesi peşmerge korumalarının uzun namlulu silahlarla Şırnak sokaklarında görülmesi, ülke genelinde haklı bir infial yarattı.
Sorulacak tek bir soru kaldı:
Kim izin verdi buna?

Devletin Teamülü Açıktır:
Türkiye Cumhuriyeti topraklarında silahlı yabancı güç dolaşamaz.
Buna “davetli misafir” kılıfı bile geçirilemez.
5188 sayılı Özel Güvenlik Kanunu nettir:
Silahlı güvenlik hizmeti, sadece Türk güvenlik kuvvetlerince sağlanabilir.

Bu yasa varken, Barzani’nin peşmergeleri Şırnak’a nasıl adım attı?
Sınırdan geçişlerinde kim “olur” verdi?
Valilik, sempozyum davetini hazırlarken protokolde bu detayı nasıl göz ardı etti?

Bir yanda “egemenliğimizden taviz vermeyiz” diyen devlet geleneği…
Diğer yanda, silahlı yabancı unsurların protokol alanında boy göstermesi!
Bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu?

Hukuk Var, Ama Uygulama Nerede?

Eğer gerçekten valilik bu katılıma onay verdiyse, bu izin sembolik değil, egemenliğe dokunan bir onaydır.
Zira bu ülkenin hukukunda, yabancı bir askeri kıyafetli, silahlı koruma “şovunun” yeri yoktur.
Sadece Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı veya Dışişleri Bakanı onayıyla diplomatik güvenlik sağlanabilir.
Ama ortada böyle bir açıklama yok.

Halk soruyor:
“Devletin bilgisi yoksa nasıl girdiler?”
“Devletin bilgisi varsa neden izin verildi?”
Her iki cevap da rahatsız edici…

Siyasi Tepkilerle Gelen Gerçek

Cumhurbaşkanlığı başdanışmanları Oktay Saral ve Mustafa Akış, “devlet ciddiyetine gölge düşürülmüştür” dedi.
MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli ise daha net konuştu:
“Bu görüntüler tek kelimeyle rezalettir!”

Bu söz, aslında her şeyi özetliyor.
Devletin kendi hukukunu çiğneyen bir görüntüye, yine devletin içinden gelen bir “isyan”dır bu.

Egemenlikte Çizgi İncedir

Bu olay, sadece bir sempozyum tartışması değil; devlet otoritesinin sembolik sınavıdır.
Kültürel birlik adı altında, ulusal egemenlik zedelenmemelidir.
Misafirperverlik başka, taviz başka şeydir.
Barzani misafir olabilir ama peşmergesi bu topraklarda silahlı gezemez.

Devletin kurumları, yasayı bilmeden hareket etmez.
O hâlde bu tablo, ya koordinasyon eksikliği ya da gereksiz bir politik “göz yummadır.”
Her iki ihtimal de vahimdir.

Bu ülke, “perhiz” diye hukuk yazıp, “lahana turşusu” diye protokol açmaz.
Açarsa, işte o zaman devletin ciddiyeti sorgulanır.

"Devletin hafızası unutmaz, ama bazen hafıza sarsılır."