Kim kimi sever,
kimler kimleri niçin, neden, ne uğruna?
Bir kalbin kapısı nasıl açılırsa
ötekinin karanlığına öyle girer insan.
Bilen susar artık,
çünkü bu çağda hakikat söyleyenin
dili yanar,
susup içine gömeninse yüreği…
Bilmediği hâlde anlamaya çalışanlar da var;
dikenli tellerden geçip
bir gerçeğe dokunacağını sanırken
kendi tenini yırtanlar…
Sevgi bile yoruldu artık,
hesap defterlerinin arasında sıkışmış bir nefes.
Birinin omzuna yaslanmanın bedeli,
bir ülkede ekmek kadar ağır oldu.
Zaman sertleşti,
yürekler kabuk bağladı,
sözler boğazlara düğümlendi.
Sevmek bir lüks,
bilmek bir yük,
susmak ise hayatta kalmanın en sessiz kuralı.
Kim kimi sever?
Belki eksiklerini tamamlayanı,
belki karanlığında bir ışığı,
belki kalabalığın içinde adı fısıldananı…
Ve belki de en çok
kimse görmeden, kimse duymadan,
iki yüreğin birbirine rastladığı o küçücük anda
gerçekleşir sevgi.
Kim kimi sever?
Bazen imkânsızı,
bazen kendini,
bazen de hiç kavuşamayacağını bile bile
bir hayali…
Ve hayat,
bütün soruların cevabını saklar:
Susarak bilenlerde,
yanarak öğrenenlerde,
ve her şeye rağmen
yine de sevmekten vazgeçmeyenlerde…